Elizabeth Blackwell
Elizabeth Blackwell
Elizabeth Blackwell เป็นแพทย์ชาวอังกฤษและเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้รับปริญญาทางการแพทย์ในสหรัฐอเมริกา เมื่อตอนเป็นเด็กผู้หญิง เธอย้ายไปอยู่กับครอบครัวที่สหรัฐอเมริกา ซึ่งเธอทำงานเป็นครูเป็นครั้งแรก แม้จะมีการต่อต้านอย่างกว้างขวาง แต่เธอก็ตัดสินใจเข้าเรียนในวิทยาลัยแพทย์และสำเร็จการศึกษาเป็นอันดับหนึ่งในชั้นเรียนของเธอ เธอก่อตั้งโรงเรียนแพทย์สำหรับผู้หญิงในปลายทศวรรษที่ 1860 ในที่สุดก็กลับมายังอังกฤษและจัดตั้งสถานฝึกส่วนตัว
ความเป็นมาและการศึกษา
แพทย์และนักการศึกษา แบล็กเวลล์ เกิดเมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2364 ในเมืองบริสตอล ประเทศอังกฤษ เติบโตขึ้นมาในครอบครัวเสรีนิยมที่เน้นเรื่องการศึกษา ในที่สุดแบล็กเวลล์ได้บุกเบิกด้านการแพทย์จนกลายเป็นผู้หญิงคนแรกที่จบการศึกษาจากโรงเรียนแพทย์ในสหรัฐอเมริกา
ในปี ค.ศ. 1832 แบล็กเวลล์และครอบครัวของเธอย้ายไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกา โดยตั้งรกรากในนิวยอร์กและต่อมาย้ายไปซินซินนาติ โอไฮโอ หลังจากที่พ่อของเธอเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2381 แบล็กเวลล์ (ผู้รอบรู้ภาษาฝรั่งเศสและเยอรมัน) แม่ของเธอและพี่สาวอีกสองคนทำงานเป็นนักการศึกษาเพื่อหารายได้เสริม
ความสำเร็จทางประวัติศาสตร์
ในช่วงอายุ 20 กลางๆ แบล็กเวลล์มีเพื่อนคนหนึ่งที่ป่วยเป็นโรคระยะสุดท้าย ซึ่งรู้สึกอายที่จะไปพบแพทย์ชาย และคร่ำครวญว่าเธอน่าจะมีอาการดีขึ้นเมื่อมีแพทย์หญิง ได้รับผลกระทบอย่างมากจากคำพูดของเพื่อนของเธอและการดิ้นรนกับเรื่องของหัวใจเช่นกัน Blackwell เลือกที่จะประกอบอาชีพด้านการแพทย์ แต่เส้นทางสู่การเป็นหมอไม่ใช่เรื่องง่าย เช่นเดียวกับผู้หญิงคนอื่นๆ ในตอนนั้น เธอศึกษากับแพทย์อย่างอิสระก่อนที่จะได้รับการยอมรับในปี พ.ศ. 2390 ที่วิทยาลัยการแพทย์เจนีวาในตอนเหนือของรัฐนิวยอร์ก การยอมรับของเธอถือเป็นเรื่องตลกสำหรับผู้บริหาร
ถึงกระนั้น Blackwell ที่จริงจังก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อศึกษาต่อโดยการยอมรับของเธอสร้างความโกลาหลในชุมชนอันเนื่องมาจากอคติของเวลาที่มีต่อผู้หญิงที่ได้รับการศึกษาด้านการแพทย์อย่างเป็นทางการ เธอถูกนักการศึกษาและผู้ป่วยเพิกเฉยในบางครั้ง แม้ว่าจะมีรายงานด้วยว่านักเรียนชายที่ไม่สุภาพเริ่มมีความขยันหมั่นเพียรและเติบโตเต็มที่ต่อหน้าเธอ แบล็คเวลล์ยืนหยัดอย่างมั่นคงแม้จะมีความท้าทายมากมาย ได้รับความเคารพจากเพื่อนร่วมงานของเธอหลายคน และในที่สุดก็เขียนวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกของเธอเกี่ยวกับโรคไข้รากสาดใหญ่ อันดับหนึ่งในชั้นเรียนของเธอ แบล็กเวลล์จบการศึกษาในปี พ.ศ. 2392 กลายเป็นผู้หญิงคนแรกที่เป็นแพทย์ศาสตร์ในยุคร่วมสมัย
Blackwell กลับไปยุโรปและทำงานในลอนดอนและปารีส เธอจดจ่ออยู่กับการผดุงครรภ์ที่ La Maternité ซึ่งเธอติดโรคระหว่างทำหัตถการกับทารกที่ทำให้เธอตาบอดข้างเดียว เธอจึงไม่สามารถผ่าตัดได้ตามที่เธอต้องการ แบล็กเวลล์กลับมายังนิวยอร์กซิตี้และก่อตั้งสถานปฏิบัติส่วนตัว ในตอนแรกต้องดิ้นรนทางการเงินอีกครั้งเนื่องจากอคติในสมัยนั้น
ในช่วงกลางทศวรรษ 1850 เธอเปิดคลินิกที่เป็นที่รู้จักในชื่อ New York Dispensary for Poor Women and Children ด้วยความช่วยเหลือจากพี่สาวและเพื่อนแพทย์ของเธอ Emily Blackwell ซึ่งทำงานเป็นศัลยแพทย์ และนายแพทย์ Marie Zakrzewska ทำให้ Blackwell ได้ก่อตั้งโรงพยาบาล New York Infirmary for Indigent Women and Children ในปี 1857 ซึ่งเป็นสถาบันที่คงอยู่มานานกว่าศตวรรษ ในปลายทศวรรษ ขณะบรรยายในอังกฤษ เธอกลายเป็นผู้หญิงคนแรกที่มีชื่ออยู่ในทะเบียนการแพทย์ของอังกฤษ
มีการยืนยันว่าเงื่อนไขการสุขาภิบาลสะอาดเป็นสิ่งสำคัญของการดูแลสุขภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการทำสงคราม, Blackwell ช่วยสร้างคณะกรรมการสุขาภิบาลสหรัฐใน 1861 ภายใต้การอุปถัมภ์ของประธานาธิบดีอับราฮัมลิงคอล์น ในช่วงปลายทศวรรษ 1860 แบล็กเวลล์ได้เปิดโรงเรียนแพทย์สำหรับผู้หญิง นักศึกษาของ Women’s Medical College of the New York Infirmary จึงมีหลักสูตรที่ครอบคลุม มีโครงสร้างสูง และมีการแข่งขันสูง นักเรียนคนหนึ่งของโรงเรียนในช่วงเวลาสั้นๆ คือ Sophia Jex-Blake ซึ่งต่อมาได้เปิดโรงเรียนแพทย์สำหรับสตรีในลอนดอน
หลังจากก่อตั้งวิทยาลัยได้ไม่นาน Blackwell ก็กลับไปอังกฤษ เธอก่อตั้งสถานฝึกส่วนตัวและทำหน้าที่เป็นวิทยากรที่ London School of Medicine for Women ในที่สุดเธอก็ย้ายไปเฮสติ้งส์ ประเทศอังกฤษ
ความตาย
เอลิซาเบธ แบล็กเวลล์เสียชีวิตที่บ้านของเธอที่นั่นเมื่อวันที่ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2453 ผู้มีวิสัยทัศน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สร้างโอกาสให้กับแพทย์หญิงแห่งอนาคต แบล็กเวลล์ได้ตีพิมพ์หนังสือหลายเล่มตลอดเส้นทางอาชีพของเธอ รวมทั้งอัตชีวประวัติของเธอในปี พ.ศ. 2438 งานผู้บุกเบิกในการเปิดวิชาชีพทางการแพทย์ให้กับสตรี .
ผู้หญิงคนแรกในอเมริกาที่ได้รับปริญญาทางการแพทย์ อลิซาเบธ แบล็กเวลล์ สนับสนุนการมีส่วนร่วมของสตรีในวงการแพทย์ และในที่สุดก็เปิดวิทยาลัยแพทย์ของตนเองสำหรับผู้หญิง
แบล็กเวลล์เกิดใกล้เมืองบริสตอล ประเทศอังกฤษ เมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2364 เป็นบุตรคนที่สามในจำนวนเก้าคนของฮันนาห์ เลนและซามูเอล แบล็คเวลล์ โรงกลั่นน้ำตาล เควกเกอร์ และนักเคลื่อนไหวต่อต้านการเป็นทาส ญาติที่มีชื่อเสียงของแบล็กเวลล์ ได้แก่ พี่ชายของเฮนรี่ ผู้นิยมลัทธิการล้มเลิกกฎหมายและผู้สนับสนุนการลงคะแนนเสียงของสตรีซึ่งแต่งงานกับลูซี สโตน นักเคลื่อนไหวด้านสิทธิสตรี Emily Blackwell ผู้ติดตามยากับน้องสาวของเธอ และพี่สะใภ้ อองตัวแนตต์ บราวน์ แบล็กเวลล์ รัฐมนตรีหญิงคนแรกที่บวชในนิกายโปรเตสแตนต์กระแสหลัก
ในปี ค.ศ. 1832 ครอบครัวแบล็กเวลล์ย้ายไปอเมริกา โดยตั้งรกรากอยู่ในซินซินนาติ รัฐโอไฮโอ ในปี ค.ศ. 1838 ซามูเอล แบล็กเวลล์เสียชีวิต ทำให้ครอบครัวไม่มีเงินในช่วงวิกฤตการเงินระดับชาติ เอลิซาเบธ มารดา และพี่สาวอีกสองคนทำงานในอาชีพการสอนสตรีที่โดดเด่น
แบล็กเวลล์ได้รับแรงบันดาลใจให้เรียนแพทย์โดยเพื่อนที่กำลังจะตาย ซึ่งบอกว่าความเจ็บปวดของเธอคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอมีแพทย์หญิง แพทย์ชายส่วนใหญ่ได้รับการฝึกฝนให้เป็นผู้ฝึกหัดให้กับแพทย์ที่มีประสบการณ์ มีวิทยาลัยแพทย์ไม่กี่แห่งและไม่มีใครยอมรับผู้หญิง แม้ว่าผู้หญิงเพียงไม่กี่คนก็ฝึกงานและกลายเป็นแพทย์ที่ไม่มีใบอนุญาต
ขณะสอน Blackwell ได้ขึ้นเครื่องกับครอบครัวของแพทย์ชาวใต้สองคนที่ให้คำปรึกษาแก่เธอ ในปี ค.ศ. 1847 เธอกลับมาที่ฟิลาเดลเฟียโดยหวังว่าเพื่อนๆ ของเควกเกอร์จะช่วยพาเธอเข้าโรงเรียนแพทย์ได้ ถูกปฏิเสธทุกที่ที่เธอสมัคร ในที่สุดเธอก็เข้ารับการรักษาที่วิทยาลัยเจนีวาในชนบทของนิวยอร์ก อย่างไรก็ตาม จดหมายตอบรับของเธอมีจุดประสงค์เพื่อเป็นเรื่องตลกในทางปฏิบัติ
แบล็กเวลล์เผชิญกับการเลือกปฏิบัติและอุปสรรคในวิทยาลัย: อาจารย์บังคับให้เธอนั่งแยกกันที่บรรยายและมักกีดกันเธอออกจากห้องทดลอง ชาวเมืองในท้องถิ่นรังเกียจเธอในฐานะผู้หญิงที่ “ไม่ดี” ที่ท้าทายบทบาททางเพศของเธอ ในที่สุดแบล็กเวลล์ก็ได้รับความเคารพนับถือจากอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้น โดยสำเร็จการศึกษาคนแรกในชั้นเรียนของเธอในปี พ.ศ. 2392 เธอยังคงฝึกฝนที่โรงพยาบาลในลอนดอนและปารีส แม้ว่าแพทย์ที่นั่นจะผลักไสเธอไปเป็นพยาบาลผดุงครรภ์หรือพยาบาล เธอเริ่มเน้นการดูแลป้องกันและสุขอนามัยส่วนบุคคล โดยตระหนักว่าแพทย์ชายมักทำให้เกิดโรคระบาดโดยการไม่ล้างมือระหว่างผู้ป่วย
ในปี พ.ศ. 2394 ดร. แบล็กเวลล์กลับมายังนครนิวยอร์ก การเลือกปฏิบัติต่อแพทย์หญิงหมายถึงผู้ป่วยเพียงไม่กี่รายและความยากลำบากในการฝึกฝนในโรงพยาบาลและคลินิก ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ของเควกเกอร์ แบล็กเวลล์จึงเปิดคลินิกเล็กๆ แห่งหนึ่งเพื่อดูแลผู้หญิงที่ยากจน ในปีพ.ศ. 2400 เธอได้เปิดสถานพยาบาลสตรีและเด็กในนิวยอร์กพร้อมกับน้องสาวของเธอ ดร. เอมิลี่ แบล็กเวลล์ และเพื่อนร่วมงาน ดร. มารี ซักเซวสกา ภารกิจรวมถึงการจัดหาตำแหน่งสำหรับแพทย์สตรี ในช่วงสงครามกลางเมือง พี่สาวของ Blackwell ได้ฝึกพยาบาลให้กับโรงพยาบาลในเครือ
ในปี พ.ศ. 2411 แบล็กเวลล์ได้เปิดวิทยาลัยการแพทย์ในนิวยอร์กซิตี้ หนึ่งปีต่อมา เธอวางน้องสาวของเธอให้รับผิดชอบและกลับมาลอนดอนอย่างถาวร โดยในปี 1875 เธอได้เป็นศาสตราจารย์ด้านนรีเวชวิทยาที่ London School of Medicine for Women แห่งใหม่ เธอยังช่วยก่อตั้งสมาคมสุขภาพแห่งชาติและจัดพิมพ์หนังสือหลายเล่ม รวมทั้งอัตชีวประวัติPioneer Work in Open the Medical Profession to Women (1895)
เมื่อเธอสำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยการแพทย์เจนีวาในนิวยอร์ก ในปี พ.ศ. 2392 เอลิซาเบธ แบล็คเวลล์กลายเป็นผู้หญิงคนแรกในอเมริกาที่ได้รับปริญญาแพทยศาสตรบัณฑิต เธอสนับสนุนการศึกษาด้านการแพทย์สำหรับสตรีและช่วยอาชีพสตรีอีกมากมาย โดยการก่อตั้งโรงพยาบาลนิวยอร์กในปี พ.ศ. 2400 เธอได้เสนอวิธีแก้ปัญหาอย่างหนึ่งที่ผู้หญิงต้องเผชิญซึ่งถูกปฏิเสธจากการฝึกงานที่อื่น แต่มุ่งมั่นที่จะเพิ่มพูนทักษะในการเป็นแพทย์ นอกจากนี้ เธอยังได้ตีพิมพ์หนังสือสำคัญหลายเล่มเกี่ยวกับปัญหาสตรีในการแพทย์ รวมถึงMedicine as a Profession For Womenในปี 1860 และAddress on the Medical Education of Womenในปี 1864
เอลิซาเบธ แบล็กเวลล์เกิดในเมืองบริสตอล ประเทศอังกฤษในปี พ.ศ. 2364 ให้กับฮันนาห์ เลนและซามูเอล แบล็คเวลล์ ทั้งด้วยเหตุผลทางการเงินและเนื่องจากพ่อของเธอต้องการช่วยเลิกทาส ครอบครัวจึงย้ายไปอเมริกาเมื่อเอลิซาเบธอายุ 11 ปี พ่อของเธอเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2381 เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ลูก ๆ ของเขาได้รณรงค์เพื่อสิทธิสตรีและสนับสนุนขบวนการต่อต้านการเป็นทาส
ในหนังสือของเธอPioneer Work in Opening the Medical Profession to Women ซึ่งตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2438 ดร. แบล็กเวลล์เขียนว่าในตอนแรกเธอถูกขับไล่โดยแนวคิดเรื่องการเรียนแพทย์ เธอบอกว่าเธอ “เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับร่างกาย และทนเห็นหนังสือทางการแพทย์ไม่ได้… การศึกษาที่ฉันชอบคือประวัติศาสตร์และอภิปรัชญา และความคิดที่จะจมอยู่กับโครงสร้างร่างกายและความเจ็บป่วยต่างๆ ของร่างกาย เต็มไปด้วยความรังเกียจ” เธอไปสอนแทนจึงถือว่าเหมาะกว่าสำหรับผู้หญิง เธออ้างว่าเธอหันไปใช้ยาหลังจากเพื่อนสนิทที่กำลังจะตายแนะนำว่าเธอจะรอดพ้นจากความทุกข์ทรมานที่เลวร้ายที่สุดหากแพทย์ของเธอเป็นผู้หญิง
แบล็กเวลล์ไม่รู้ว่าจะเป็นหมอได้อย่างไร เธอจึงปรึกษากับแพทย์หลายคนที่ครอบครัวของเธอรู้จัก พวกเขาบอกเธอว่าเป็นความคิดที่ดี แต่เป็นไปไม่ได้ มันแพงเกินไป และการศึกษาดังกล่าวไม่สามารถใช้ได้กับผู้หญิง แต่แบล็กเวลล์ให้เหตุผลว่าหากความคิดนั้นดี ต้องมีสักวิธีที่จะทำได้ และเธอก็ถูกดึงดูดโดยความท้าทาย เธอโน้มน้าวเพื่อนแพทย์สองคนให้ปล่อยให้เธออ่านยากับพวกเขาเป็นเวลาหนึ่งปี และนำไปใช้กับโรงเรียนแพทย์ทั้งหมดในนิวยอร์กและฟิลาเดลเฟีย เธอยังสมัครเข้าเรียนในโรงเรียนอีกสิบสองแห่งในรัฐทางตะวันออกเฉียงเหนือและได้รับการยอมรับจากวิทยาลัยการแพทย์เจนีวาในรัฐนิวยอร์กทางตะวันตกในปี พ.ศ. 2390 คณาจารย์สันนิษฐานว่านักศึกษาชายล้วนจะไม่เห็นด้วยกับสตรีที่เข้าร่วมตำแหน่ง จึงอนุญาตให้ ลงคะแนนในการรับเข้าเรียนของเธอ อย่างตลกพวกเขาโหวตว่า “ใช่”
สองปีต่อมา ในปี พ.ศ. 2392 เอลิซาเบธ แบล็คเวลล์กลายเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้รับปริญญาแพทยศาสตรบัณฑิตจากโรงเรียนแพทย์อเมริกัน เธอทำงานในคลินิกในลอนดอนและปารีสเป็นเวลาสองปี และศึกษาการผดุงครรภ์ที่ลา มาแตร์นิเต ซึ่งเธอได้รับ “โรคต้อกระจกเป็นหนอง” จากผู้ป่วยอายุน้อย เมื่อแบล็กเวลล์สูญเสียการมองเห็นในตาข้างหนึ่ง เธอกลับไปนิวยอร์กซิตี้ในปี พ.ศ. 2394 ล้มเลิกความฝันที่จะเป็นศัลยแพทย์
