คุณสมบัติการแผ่รังสีฝุ่นคอสมิค
อนุภาคฝุ่นทำปฏิกิริยากับ รังสีแม่เหล็กไฟฟ้า ในลักษณะที่ขึ้นอยู่กับส่วนตัดขวาง ของมัน ความยาวคลื่น ของการแผ่รังสีแม่เหล็กไฟฟ้าและลักษณะของเมล็ดข้าว: ดัชนีการหักเหของแสง ขนาด ฯลฯ กระบวนการฉายรังสีสำหรับเมล็ดพืชแต่ละเมล็ดเรียกว่า การแผ่รังสี ขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพของเมล็ดข้าว ปัจจัย. นอกจากนี้เราต้องระบุว่ากระบวนการเปล่งรังสีเป็น การสูญพันธุ์ , การกระเจิง , การดูดซึม หรือ โพลาไรซ์ ในเส้นโค้งการแผ่รังสีลายเซ็นที่สำคัญหลายประการระบุองค์ประกอบของอนุภาคฝุ่นที่เปล่งออกมาหรือดูดซับ
อนุภาคฝุ่นสามารถกระจายแสงได้ไม่สม่ำเสมอกัน แสงที่กระจัดกระจายไปข้างหน้า คือแสงที่ถูกเปลี่ยนเส้นทางเล็กน้อยโดย การเลี้ยวเบน และ แสงที่กระจัดกระจายกลับ เป็นแสงสะท้อน
การกระจัดกระจายและการสูญพันธุ์ (“ลดแสง”) ของรังสีให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับขนาดเม็ดฝุ่น ตัวอย่างเช่นหากวัตถุในข้อมูลมีความสว่างกว่าในแสงที่มองเห็นได้กระจัดกระจายไปข้างหน้าหลายเท่ามากกว่าในแสงที่มองเห็นด้านหลังที่กระจัดกระจายเราก็จะรู้ว่าเศษอนุภาคที่มีนัยสำคัญนั้นมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณหนึ่งไมโครเมตร
การกระจัดกระจายของแสงจากเม็ดฝุ่นในภาพถ่ายที่มองเห็นการเปิดรับแสงเป็นเวลานานนั้นค่อนข้างชัดเจนใน เนบิวล่าสะท้อน และให้เบาะแสเกี่ยวกับคุณสมบัติการกระเจิงแสงของอนุภาคแต่ละตัว ในช่วงความยาวคลื่น X-ray นักวิทยาศาสตร์หลายคนกำลังตรวจสอบการกระจัดกระจายของรังสีเอกซ์โดยฝุ่นระหว่างดวงดาวและบางคนแนะนำว่า แหล่งกำเนิดรังสีเอกซ์ทางดาราศาสตร์ จะมีรัศมีกระจายเนื่องจากฝุ่น
ฝุ่นคอสมิคสามารถตรวจจับได้โดยวิธีทางอ้อมที่ใช้ คุณสมบัติ การแผ่รังสี ของอนุภาคฝุ่นคอสมิค
สามารถตรวจจับฝุ่นคอสมิคได้โดยตรง (‘in-situ’) โดยใช้วิธีการรวบรวมที่หลากหลายและจากสถานที่เก็บรวบรวมที่หลากหลาย การประมาณปริมาณการไหลเข้าของวัสดุนอกโลกที่เข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลกในแต่ละวันระหว่าง 5 ถึง 300 ตัน
NASA เก็บตัวอย่างอนุภาคฝุ่นดาวในชั้นบรรยากาศของโลกโดยใช้แผ่นสะสมใต้ปีกของเครื่องบินที่บินด้วยสตราโตสเฟียร์ ตัวอย่างฝุ่นจะถูกเก็บรวบรวมจากพื้นผิวบนมวลน้ำแข็งขนาดใหญ่ของโลก (แอนตาร์กติกาและกรีนแลนด์ / อาร์กติก) และในตะกอนทะเลลึก
Don Brownlee ที่ University of Washington ในซีแอตเทิลเป็นครั้งแรกที่ระบุลักษณะต่างดาวของอนุภาคฝุ่นที่เก็บรวบรวมได้อย่างน่าเชื่อถือในช่วงหลังทศวรรษ 1970 อีกแหล่งหนึ่งคือ อุกกาบาต ซึ่งมี สตาร์ดัสต์ สกัดจากพวกมัน เมล็ดสตาร์ดัสต์เป็นชิ้นส่วนวัสดุทนไฟที่เป็นของแข็งของดาวฤกษ์ที่มีขั้วแต่ละดวง พวกมันได้รับการยอมรับจากองค์ประกอบของไอโซโทปที่รุนแรงซึ่งสามารถเป็นองค์ประกอบของไอโซโทปภายในดาวที่วิวัฒนาการแล้วเท่านั้นก่อนที่จะผสมกับตัวกลางระหว่างดวงดาว เมล็ดพืชเหล่านี้กลั่นตัวจากสสารที่เป็นดาวฤกษ์เมื่อมันเย็นตัวลงขณะออกจากดาว
ฝุ่นคอสมิคของ เนบิวลาหัวม้า ตามที่เปิดเผยโดย กล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล .
ในอวกาศระหว่างดาวเคราะห์เครื่องตรวจจับฝุ่นบนยานอวกาศของดาวเคราะห์ได้ถูกสร้างขึ้นและบินได้บางส่วนกำลังบินอยู่และอื่น ๆ ปัจจุบันถูกสร้างขึ้นเพื่อบิน ความเร็ววงโคจรขนาดใหญ่ของอนุภาคฝุ่นในอวกาศระหว่างดาวเคราะห์ (โดยทั่วไปคือ 10–40 กม. / วินาที) ทำให้การดักจับอนุภาคที่สมบูรณ์เป็นปัญหา โดยทั่วไปเครื่องตรวจจับฝุ่นในแหล่งกำเนิดจะถูกออกแบบมาเพื่อวัดพารามิเตอร์ที่เกี่ยวข้องกับผลกระทบความเร็วสูงของอนุภาคฝุ่นบนเครื่องมือจากนั้นจึงได้รับคุณสมบัติทางกายภาพของอนุภาค (โดยปกติคือมวลและความเร็ว) ผ่านการสอบเทียบในห้องปฏิบัติการ (เช่นส่งผลกระทบต่ออนุภาคเร่งด้วย คุณสมบัติที่ทราบบนแบบจำลองห้องปฏิบัติการของเครื่องตรวจจับฝุ่น) ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเครื่องตรวจจับฝุ่นได้ทำการตรวจวัดแสงแฟลชกระทบสัญญาณอะคูสติกและอิออนอิออนจากผลกระทบ เมื่อเร็ว ๆ นี้เครื่องมือตรวจจับฝุ่นบน สตาร์ดัสต์ ที่จับอนุภาคยังคงสภาพสมบูรณ์ในเครื่องตรวจจับฝุ่น airgel .
ความหนาแน่นต่ำในอดีตบินบน, Helios , ไพโอเนียร์ 10 , ไพโอเนียร์ 11 , Giotto , Galileo และ Cassini ภารกิจอวกาศบนโลกที่โคจร LDEF , EURECA และดาวเทียม Gorid และนักวิทยาศาสตร์บางคนได้ใช้ยานอวกาศ Voyager 1 และ 2 เป็นยักษ์ Langmuir probes เพื่อสุ่มตัวอย่างจักรวาลโดยตรง ฝุ่น. ปัจจุบันเครื่องตรวจจับฝุ่นกำลังบินอยู่บนยาน Ulysses , Proba , Rosetta , Stardust และ New Horizons . ฝุ่นที่เก็บรวบรวมได้ที่โลกหรือเก็บเพิ่มเติมในอวกาศและส่งคืนโดยภารกิจในอวกาศที่ส่งคืนตัวอย่างจะได้รับการวิเคราะห์โดยนักวิทยาศาสตร์ด้านฝุ่นในห้องปฏิบัติการของตนทั่วโลก สถานที่เก็บฝุ่นขนาดใหญ่แห่งหนึ่งมีอยู่ที่ NASA Houston JSC
แสงอินฟราเรดสามารถทะลุผ่านเมฆฝุ่นจักรวาลทำให้เราสามารถมองเข้าไปในบริเวณต่างๆของการก่อตัวของดาวและใจกลางกาแลคซี กล้องโทรทรรศน์อวกาศสปิตเซอร์ ของนาซ่า เป็นกล้องโทรทรรศน์อินฟราเรดที่ใหญ่ที่สุดที่เคยเปิดตัวสู่อวกาศ มันบรรทุกโดยจรวดเดลต้าจากแหลมคานาเวอรัลฟลอริดาเมื่อวันที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2546 ในระหว่างปฏิบัติภารกิจสปิตเซอร์ได้รับภาพและสเปกตรัมโดยการตรวจจับการแผ่รังสีความร้อน ที่ปล่อยออกมาจากวัตถุในอวกาศระหว่างความยาวคลื่น 3 ถึง 180 ไมโครเมตร
รังสีอินฟราเรดนี้ส่วนใหญ่ถูกชั้นบรรยากาศของโลกปิดกั้นและไม่สามารถสังเกตได้จากพื้นดิน การค้นพบจากสปิตเซอร์ทำให้การศึกษาฝุ่นของจักรวาลมีชีวิตชีวา รายงานชิ้นหนึ่งแสดงให้เห็นหลักฐานบางอย่างว่าฝุ่นคอสมิคก่อตัวขึ้นใกล้หลุมดำมวลยวดยิ่ง
กลไกการตรวจจับอีกอย่างคือ โพลาไรซ์ เม็ดฝุ่นไม่ได้เป็นทรงกลมและมีแนวโน้มที่จะจัดแนวกับ สนามแม่เหล็กระหว่างดวงดาว ซึ่งเป็นแสงดาวที่มีขั้วมากกว่าซึ่งจะผ่านเมฆฝุ่น ในอวกาศระหว่างดวงดาวใกล้เคียงซึ่งการทำให้เป็นสีแดงระหว่างดวงดาวนั้นไม่รุนแรงพอที่จะตรวจจับได้มีการใช้โพลาไรต์เชิงแสงที่มีความแม่นยำสูงเพื่อรวบรวมโครงสร้างของฝุ่นภายใน Local Bubble .
ในปี 2019 นักวิจัยพบฝุ่นระหว่างดวงดาวในแอนตาร์กติกาซึ่งพวกมัน เกี่ยวข้องกับ Local Interstellar Cloud การตรวจจับฝุ่นระหว่างดวงดาวในแอนตาร์กติกาทำได้โดยการวัด radionuclides Fe-60 และ Mn-53 โดยความไวสูง Accelerator mass spectrometry
